πυριτοδόχη

η, Ν

στρ. το τμήμα τής κάννης τών εμπροσθογεμών όπλων, στο οποίο γινόταν η ανάφλεξη τής πυρίτιδας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρίτις / -ίτιδα + -δόχη (< δέχομαι), πρβλ. καπνο-δόχη. Η λ., στον λόγιο τ. τού πληθ. πυριτοδόχαι, μαρτυρείται από το 1858 στο Ὀνοματολόγιον Ναυτικόν].